Język
Kruk
Corvus Corax
Cechy rozpoznawcze: czarny, znacznie większy od gawrona. Potężny dziób, ogon klinowato zakończony. Lot zręczny, podobny do lotu ptaków drapieżnych. Kruk, choć w ostatnim stuleciu był prawie doszczętnie wytępiony, obecnie staje się w Polsce coraz liczniejszy, zwłaszcza na terenach położonych na wschód od Wisły, na zachodzie dość rzadki. Piękny i elegancki ptak o bardzo bogatej symbolice i mocnym miejscu w kulturze słowiańskiej, germańskiej i nordyckiej. W okresie lęgowym, żyje w lasach, a szczególnie w terenie urozmaiconym, gdzie kępy starych drzew graniczą z łąkami, polami i strumykami. Występuje również na peryferiach większych miast. Poza okresem lęgowym przebywa na terenie bardziej otwartym, w towarzystwie wron i gawronów. Głosy: kra kra, kruk kruk, kulong kulong. Pożywienie: bardzo urozmaicone, owady, dżdżownice, płazy, gady, małe ssaki, jaja ptasie, nasiona itd. Gniazdo: wysoko na drzewie, uwite z gałązek i wewnątrz wysłane delikatniejszymi materiałami. Jaja: 5-6 niebieskawozielonych z szarobrązowymi plamami. Na zimę przeważnie nie odlatuje. Wymiary: długość ciała 64-66cm, rozpiętość skrzydeł 121cm. Waga 1kg.
