Jakie Ptaki występują w Polsce?

Czy wiecie, że w Polsce występuje około 450 gatunków ptaków? Choć tych lęgowych jest dużo mniej - około 236, pozostałe to. np zimujące, sporadycznie spotykane lub migrujące To skarbnica mnóstwa kolorów piór, tonacji śpiewów i dźwięków , ciekawych zachowań i zwyczajów. Poniżej będę starała się wypełnić każdy z tych gatunków własną ilustracja akwarelową oraz krótkim opisem z ciekawostką. Mam nadzieję, z biegiem czasu zapełnić całą listę! Zapraszam :)

 

Cechy rozpoznawcze rudzika to czoło, boki i podgardle w rudym, ceglastoczerwonym kolorze. Brzuch biały, ogon tej samej barwy co grzbiet. Młode są całe brązowoszare z łuskowatymi plamkami. W Polsce wszędzie pospolity wśród gęstych, cienistych zarośli w lasach i parkach. Śpiew rudzika jest przyjemny i melanchonijny, choć dość jednostajny. Zaczyna się wysokim tonem i przechodzi w perliste, opadające trele. Pożywienie: owady i pająki, w jesieni również jagody. Gniazdo: nisko osadzone i świetnie ukryte pod poduszką mchu, w zagłębieniu spadzistego terenu pod korzeniami lub gęstymi gałązkami. Z górnej strony zawsze niewidoczne. Jaja: 5-6, na kremowobiałym tle z gliniastymi lub rdzawymi plamkami. Przylatuje w marcu lub w kwietniu, odlatuje od września do października, często także zimuje. Wymiary: długość całego ciała 13-14cm, rozpiętość skrzydeł 22-23,5cm. Waga 15-19g.  

 

 

 

 

Cechy rozpoznawcze: czarny, znacznie większy od gawrona. Potężny dziób, ogon klinowato zakończony. Lot zręczny, podobny do lotu ptaków drapieżnych. Kruk, choć w ostatnim stuleciu był prawie doszczętnie wytępiony, obecnie staje się w Polsce coraz liczniejszy, zwłaszcza na terenach położonych na wschód od Wisły, na zachodzie dość rzadki. Piękny i elegancki ptak o bardzo bogatej symbolice i mocnym miejscu w kulturze słowiańskiej, germańskiej i nordyckiej. W okresie lęgowym, żyje w lasach, a szczególnie w terenie urozmaiconym, gdzie kępy starych drzew graniczą z łąkami, polami i strumykami. Występuje również na peryferiach większych miast. Poza okresem lęgowym przebywa na terenie bardziej otwartym, w towarzystwie wron i gawronów. Głosy: kra kra, kruk kruk, kulong kulong. Pożywienie: bardzo urozmaicone, owady, dżdżownice, płazy, gady, małe ssaki, jaja ptasie, nasiona itd. Gniazdo: wysoko na drzewie, uwite z gałązek i wewnątrz wysłane delikatniejszymi materiałami. Jaja: 5-6 niebieskawozielonych z szarobrązowymi plamami. Na zimę przeważnie nie odlatuje. Wymiary: długość ciała 64-66cm, rozpiętość skrzydeł 121cm. Waga 1kg.

 

Sójka

Garrulus Glandarius

Cechy rozpoznawcze sójki: upierzenie przeważnie brązowe w różnych odcieniach. Na skrzydle białe i niebieskie lusterka. Sójka jest pospolita w lasach, zwłaszcza mieszanych. Głosy: różnorodne skrzeki i miałczenia. W jesieni bardzo wrzaskliwa. Pożywienie: owady, jaja i pisklęta drobnych ptaków, nasiona, szczególnie bukiew i żołędzie, które zbiera na zapas zimowy. W ten sposób rozsiewa dęby. Gniazdo: zręcznie wypleciony z gałązek "koszyk", ukryty w gęstej koronie drzewa. Jaja: 5-6 w kolorze szarozielonym z brązowymi plamkami. Na ogół zimuje, lecz niektóre lata odbywa masowe wędrówki. Wymiary: długośc całego ciała 33cm, rozpiętość skrzydeł 53cm. Waga:175g.

sójka, ilustracje przyrodnicze Karoliny Kijak-Dzikońskiej

 

 

Sikorka Modraszka

Cyanistes caeruleus

Modraszka, choć drobniejsza od sikorki bogatki, wyróżnia się bardziej intensywnym kolorem i większą ruchliwością. Jej charakterystyczna błękitna "czapeczka" na głowie i czarna opaska wzdłuż oka od razu przyciągają uwagę. Różni się od bogatki brakiem czarnego "krawata", ale ma czarną kreskę na brzuchu. Choć jest bardziej nieśmiała w kontakcie z ludźmi, zimą odwiedza karmniki, ciesząc ludzkie oczy kolorami. Modraszka i Bogatka to najpopularniejsze sikorki w Polsce, idealne dla początkujących miłośników ptaków.

 

 

 

 

Sroka

Pica Pica

Cechy rozpoznawcze: czarno-białe "srokate" upierzenie. Długi ogon. W lecie szybko bije skrzydłami, lecz lata stosunkowo powoli. Pospolita w całym kraju, zwłaszcza w urozmaiconym krajobrazie. Głosy: rożnorodne okrzyki. Pożywienie takie jak u kawki: niszczy wiele gniazd innych ptaków, wybiera jaja i pisklęta nawet ze skrzynek lęgowych. Gniazdo: wysoko na drzewie lub nisko w gęstym, kolczastym krzewie. W kształcie kuli z otworem wylotowym z boku, gdyż z górnej strony przykryte chrustem, wewnątrz wylepione gliną i wysłane źdźbłami. Jaja: 6-7, na jasnozielonkawym lub brązowawym tle brązowe plamki. Na zimę nie odlatuje. Wymiary: długość ciała 43cm, rozpiętość skrzydeł 57cm. Waga: 155-242g.

sroka, akwarelowa ilustracja Karoliny Kijak-Dzikońskiej

 

Wilga

Oriolus Oriolus

Cechy rozpoznawcze: ptak nieco większy od szpaka. Upierzenie jaskrawożółte lub zielone. Skrzydła i część ogona czarne. Fletowe głosy. Przeważnie ukrywa się wysoko w koronach drzew. Płochliwa i trudna do zaobserwowania. Pospolita w całym kraju wśród wysokich drzew liściastych, zwłaszcza topoli, rzadziej w lasach iglastych. Głosy: miły i donośny flet samca, poza tym samiec i samica odzywaja się przeciągłym skrzekiem. Pożywienie: owady i jagody. Gniazdo: misternie uwity "koszyk" z łyka, zawieszony w rozwidleniu poziomej i wysoko osadzonej gałęzi. Jaja: 3-4, białe z ciemnobrązowymi lub czarnymi plamkami. Przylot z początkiem maja, odlot w sierpniu i, wrześniu. Wymiary: długośc ciała 23cm, rozpiętość skrzydeł 44cm. Waga: 68-78g.

wilga, akwarela oryginalna Karoliny Kijak-Dzikońskiej, oryginał dostępny TUTAJ 

 

Szpak

Sturnus vulgaris

Cechy rozpoznawcze: od nieco podobnego kosa różni się wybitnie krótkim, lekko rozwidlonym ogonem i dłuższymi skrzydłami. Dorosły ptak o upierzeniu czarnym z metalicznym, tęczowym połyskiem, mniej lub bradziej nakrapiany brązowymi i białymi perełkami. Bardzo towarzyski, odznacza się szybkim i wytrwałym lotem. Pospolity i powszechnie znany w całej Polsce. Śpiew: nadzwyczaj urozmaicony: gwizdy, flety, klekotanie, często głosy podsłyszane u innych ptaków. Pożywienie: owady, dżdżownice, drobne ślimaki, czereśnie. Gniazdo: w dziupli lub skrzynce lęgowej, wewnątrz wysłane słomą, drobnym chrustem lub piórami. Jaja: 5-7, zielonkawo-niebieskie. Już w lecie gromadzi się w wielkie stada, które powoli wędrują na zachód i południe. Odlot od sierpniado października, przylot w marcu lub juz w lutym. Na zachodzie Polski niekiedy zimuje. Wymiary: długość całego ciała 19,5cm, rozpiętość skrzydeł 37cm, waga: około 80g.

szpak, ilustracja Karoliny Kijak-Dzikońskiej

 

Gil 

pyrrhula Pyrrhula

Cechy rozpoznawcze: nieco większy od wróbla, z krótkim i grubym dziobem. Na głowie czarna czapka. Biała pręga na skrzydle i biały kuper. Samiec na piersi jasnoczerwony, samica brązowo-szara. Mało płochliwy. W Polsce gnieździ się nielicznie w większych, mieszanych lasach, zwłaszcza w górach, a na niżu, w dolinach rzecznych i w pobliżu jezior. Pożywienie: w lecie owady, w zimie nasiona, zwłaszcza jarzębiny i drzew leśnych. Gniazdo: na niskim świerku lub jałowcu, uwite z korzonków, drobnego chrustu a wewnątrz wysłane sierścią. Jaja: 4-6 niebieskawych, z ciemnymi plamkami. Wymiary: długość ciała 15-19cm, rozpiętośc skrzydeł 26-29cm, waga: 22-29g.

Gil, ilustracje przyrodnicze Karoliny Kijak-Dzikońskiej

 

Grubodziób

Coccothraustes coccothraustes

Cechy rozpoznawcze: potężny dziób, chorągiewki lotek na końcach rozszerzone i ozdobnie wyciete. Grubodziób jest rozpowszechniony w całej Polsce, w większych sadach, parkach i lasach liściastych, szczególnie w drzewostanach grabowych. Żyje dość skrycie i dlatego na ogół jest rzadziej obserwowany. Śpiew: cichy, zgrzytliwy szczebiot. Pożywienie: przewaznie nasiona, zwłaszcza buka i graba oraz pestki drobnych odmian wiśni i czereśni, które rozgryza ze znaczną siłą, w lecie także owady. Gniazdo: na drzewach liściastych, usłane z drobnego chrustu, źdźbeł i korzonków, a wewnątrz wyłożone włosiem. Jaja: 5-6 niebieskawe z szarymi i brązowymi plamkami. Zimuje w kraju lub podejmuje niewielkie wędrówki. Wymiary: długość całego ciała 17,5cm, rozpiętość skrzydeł 32cm, waga: około 55g. 

 

Dzwoniec

Chloris Chloris

Dzwoniec jest wielkości wróbla, skrzydła i ogon ma jednak obrzeżone na żółto, a reszta upierzenia w szaro-oliwkowej zieleni z jasno zielonym kuprem. W całym kraju dzwoniec jest rozpowszechniony i bardzo częsty w ogrodach i parkach, w alejach, na brzegach lasów, a nawet na drzewach ulicznych w dużych miastach. Śpiew: dzwoniące trrr kling kling kełit . Pożywienie: wyłącznie nasiona chwastów. Gniazdo: niezbyt wysoko na krzewach lub wyżej w koronach drzew, usłane z korzonków, mchu, źdźbeł a wewnątrz wyłoąone sierścią i piórkami. Jaja: 5-6 kremowe z brązowymi plamkami. Zimę spędza w kraju i chętnie odwiedza zimowe karmniki. Wymiary: długość całego ciała: 15,5cm, rozpiętośc skrzydeł 27cm, waga: 28g.

 

 

Czeczotka

Carduelis Flammea

Czeczotka usposobieniem i ruchami przypomina czyżyka a ubarwieniem makolągwę, lecz na skrzydłach ma dwie białe pręgi i czarną plamkę tuż pod dziobem. Gnieździ się w północnej Europie i Azji, gdzie sięga aż do granicy lasów. W Polsce pojawia się w zimie, niekiedy w dużych stadach. Śpiew: głosy wabiące zmieszane z trelami. Pożywienie: w zimie nasiona brzozy, olchy i różnych chwastów, w lecie także owady. Gniazdo: nisko na brzozach lub krzewach, uwite z korzonków, mchu i porostów, wysłane sierścią. Jaja: 5-6, na zielonkawym tle brązowe kropki. 

 

Szczygieł

Carduelis Carduelis

Szczygieł jest nieco mniejszy od wróbla. Na czarnym skrzydle ma żółtą pręgę. Ptak dorosły na głowie czerwony, biały i czarny. Rozpowszechniony w całej Polsce, lecz niezbyt liczny. Występuje na brzegach lasów, w ogrodach i alejach. Wymaga otwartych przestrzeni porośnietych chwastami. Śpiew: kombinacja głosów wabiących z miłymi trelami. Pożywienie: nasiona chwastów, zwłaszcza ostów, w lecie równiez owady. Gniazdo: wysoko w koronie drzewa, uwite misternie ze źdźbeł i włosia. Jaja: 4-5, na białym tle brązowe kropki. W jesieni i zimie skupia się w niewielkie stada, które w poszukiwaniu jedzenia uwijają się na polach.

 

 

ZIĘBA

Fringilla Coelebs

Zięba jest wielkości wróbla, posiada dwie białe pręgi na skrzydle i zielony kuper. W całej Polsce rozpowszechniona, wszędzie tam gdzie rosną większe drzewa.  Śpiew: krótka i melodyjna zwrotka złozona z trzech części np. cicicitjutjutjutju-widział, zakończenie zmienne, lecz zawsze w tonie wyraźnie wypowiedzianego słowa. Pożywienie: nasiona różnych chwastów, w lecie przeważnie owady. Gniazdo: w koronie drzewa, zwykle "przyklejone" do pnia lub grubszych gałęzi w miejscu dość odsłoniętym. Bardzo starannie utkane z korzonków, mchu, porostów i sierści. Wszystkie materiały połączone ze sobą za pomocą pajęczyny. Jaja: 4-6 na niebieskawym lub brazowym tlez ciemnobrązowymi plamkami, które łudząco przypominają dziurki wypalone w papierze. Przylot w marcu. Odlot we wrześniu i październiku, niektóre osobniki zimują. 

 

Trznadel

Emberiza Citrinella

Trznadel jest wielkości wróbla, lecz smuklejszy i ze znacznie dłuższym ogonem. Głowa i spód ciała mniej lub bardziej żółte. Kuper rdzawy co szczególnie dobrze widać w locie. Bardzo pospolity i rozpowszechniony w całej Polsce na brzegach lasów, w zaroślach, w alejach i przy drogach. W zimie zalatuje stadami w pobliże ludzkich zabudowań. Śpiew: któtka i melanchonijna, zawsze równo brzmiąca zwrotka sisisisi-sit. Pożywienie: przeważnie owady w lecie a nasiona chwastów i owsa zimą. Gniazdo: prawie na ziemi lub też nisko na krzewie, uwite z suchych źdźbeł i wyścielone sierścią. jaja: 4-5, na kremowym tle czarne plamki i nieregularne kreski podobne kształtem do greckich liter. W zimie pozostaje na miejscu lub tez podejmuje niewielkie wędrówki. 

 

Mazurek

Passer Montanus

Cechy rozpoznawcze: wierzch głowy cały czekoladowy. Na białym policzku czarna plamka, biała obróżka. Na skrzydle dwie białe pręgi. Pospolity w całej Polsce, często w towarzystwie wróbli, ale w przeciwieństwie do wróbla przebywa również wśród pól ina brzegach lasów z dala od osiedli. Głosy: bardzo podobne do wróbli, nieco mniej rażące. Pożywienie: w lecie przeważnie owady, zwłaszcza mszyce, poza tym nasiona. Gniazdo: wyłącznie w dziupli, obficie wysłane różnymi materiałami. Jaja: 5-6, w ubarwieniu jeszcze bardziej zmienne niż jaja wróbla, często bardzo podobne lecz mniejsze. Na zimę nie odlatuje.

 

Wróbel zwyczajny

Passer Domesticus

Cechy rozpoznawcze: środek głowy szary, policzek szarawy bez czarnej plamki. Na skrzydle tylko jedna biała pręga. Powszechnie znany i wszędzie pospolity w pobliżu zabudowań. Pożywienie: przeważnie nasiona i owoce, odpadki i okruchy, w lecie również owady. Gniazdo conajmniej 3m nad ziemią w róznych dziuplach i zakamarkach zabdowy lub też na gałęzi w postaci obfitego pęku materiałów: usłane z korzonków, źdźbeł, piór, gałganków itp. jaja: 4-6 białe, bardziej lub mniej pokryte szarymi plamkami. Zimuje na miejscu. 

 

 

Skowronek Polny

Alauda Arvensis

Skowronek polny ma dłuższą i smuklejszą sylwetkę od reszty przedstawicieli tej rodziny w Polsce (lerki i dzierlatki). Na głowie nie posiada także czubka w porównaniu z nimi, a jeśli już to jest on bardzo nikły i delikatnie zarysowany. Upierzenie w kolorze ziemistych szarych brązów z ciemniejszymi kreskami i plamami. Brzegi ogona białe. Skowronek to ptak otwartych terenów. Występuje na polach uprawnych, ugorach i łąkach. Jest pospolity w Polsce i powszechnie znany. Pieśń skowronka rozbrzmiewa wczesną wiosną, czasem nawet juz pod koniec lutego, kiedy to wraca z zimowiska, i trwa przez całą wiosnę a także często latem. Pożywienie: owady i nasiona. Gniazduje na ziemi bardzo dobrze zamaskowany w trawie lub zbożu. Jaja składa 3-5 w kolorze kremowo-białym z licznymi szarymi i brązowymi plamkami. Przylot w końcu lutego lub w marcu. Odlatuje od sierpnia do listopada. Wymiary: długość całego ciała 17,5cm, rozpiętość skrzydeł 35cm, waga: 31-44g. źródło: Jan Sokołowski "Ptaki Polski"

Ang. Eurasian Skylark | Niem. Feldlerche | Fr. Alouvette des champs | Ros. Polewoj żaworonok

skowronek, ilustracja Karoliny Kijak-Dzikońskiej

 

Trzciniak

Acrocephalus Arundinaceus

Cechy rozpoznawcze: największy spośród trzciniaków, prawie wielkości szpaka. Barwą przypomina słowika, lecz różni się od niego dziobem i zupełnie innym trybem życia. Bardzo częsty nad jeziorami i stawami w pasie trzcin lub łóz. Spiew: szybkie w tempie wykrzykiwanie ostrych tonów np. ryba ryba rak, rak, rak, świerzbi, świerzbi świerzbi, drap, drap, drap, stary stary stary, kit, kit, kit.... Pożywienie: owady. Gniazdo: z włókien kunsztownie splecionych w głęboki koszyk, przymocowany do kilku pionowych badyli trzcin, z reguły ponad lustrem wody. jaja: 3-6, na bladoniebieskim tle z dośc dużymi oliwkowobrązowymi plamami. Przylot w końcu kwietnia lub w pierwszych dniach maja, odlot w sierpniu i wrześniu. 

 

Mysikrólik

Regulus Regulus

Cechy rozpoznawcze:  oko na jednolitym jaśniejszym tle. Żyje wyłącznie w lasach iglastych, lecz tam wszędzie pospolity. Wydaje wysokie w tonie i niezbyt głośne szepty si-si. Śpiew: sisisisisiri, podobny do głosu wabiącego, szczebiotliwy. Pożywienie: pająki, owady i ich jajeczka. Gniazdo: uwite misternie i wplecione w zwisające gałązki świerka lub jodły. Jaja: 8-11 kremowe z ciemniejszymi chmurkami. Na zimę nie odlatuje, lecz w małych stadach odwiedza sąsiednie lasy iglaste. To najmniejszy ptak występujący w Polsce, mierzy po długości około 9cm.

 

Jaskółka Dymówka

Hirundo rustica

Cechy rozpoznawcze jaskółki dymówki to czarny, połyskujący granatowym odcieniem grzbiet i kuper. Brązowo-czerwonawa plama nad i pod krótkim dziobem oraz długie widełki w ogonie. Powszechnie znana, lubiana i liczna, szczególnie w otoczeniu zabudowań. Jej śpiew to głośny szczebiot i wysokie piskliwe tony. W ludowych przekazach śpiew jaskółki przedstawiano słowami: "uszyłabym ci rękawiczki, uszyłabym ci rękawiczki, ale nie mam niciii". Pożywienie dymówki: drobne owady schwytane w locie. Gniazdo w kształcie ćwierćkuli z błota, przylepione do ściany lub osadzone na belce, zwykle wewnątrz budynku. Jaja: 4-5, białe z rdzawobrązowymi plamkami. Przylot w połowie kwietnia, odlot od sierpnia do września, niekiedy dopiero w październiku. Wymiary: długośc całego ciała 21cm, rozpiętość skrzydeł 34cm. Waga: 18-21g. źródło: Jan Sokołowski "Ptaki Polski"

Ang. Barn swallow | Niem. Rauchschwalbe | Fr. Hirondelle rustique | Ros. Dieriewienskaja łastoczka

jaskółka dymówka, ilustracja Karoliny Kijak-Dzikońskiej

 

Pliszka siwa 

Motacilla Alba

Cechy rozpoznawcze pliszki siwej to popielate, białe i czarne upierzenie. W całej Polsce jest ptakiem pospolitym i powszechnie znanym. Przebywa zwykle na terenach otwartych np. na brzegach wód, na placach, torach kolejowych, szosach i asfaltowych autostradach. Jej śpiew to cichy szczebiot. Pliszka żywi się drobnymi owadami. Gniazdo zakłada w różnych zakamarkach, np. we wnękach muru, na belce pod okapem dachu, pod mostem, na starym drzewie itd. Na wysokości 50cm do 3m nad ziemią. Gniazdo buduje z korzonków, źdźbeł i włosia. Składa 5-6 jaj, białe z licznymi czarnymi kropkami. Przylatuje w marcu, natomiast odlatuje od września do października. Wymiary pliszki siwej: długość ciała 20cm, rozpiętość skrzydeł 31cm, waga 22-25g. źródło: Jan Sokołowski "Ptaki Polski"

pliszka siwa, ilustracja Karoliny Kijak-Dzikońskiej

 

Jemiołuszka

Bombycilla Garrulus

Jemiołuszka to ptak wielkości szpaka. Jej cechy rozpoznawcze to brązowo-szare upierzenie, z białymi i żółymi elementami na skrzydle oraz czub ba głowie. Lotki ramieniowe Jemiołuszki zakończone są czerwonymi płytkami, końcówka ogona żółta. W locie stado jemiołuszek jest bardzo podobne do stada szpaków. Mało płochliwa. Gnieździ się na dalekiej północy, a do Polski przylatuje w dużych stadach na przezimowanie. Pojawia się u nas w listopadzie i zostaje do marca. Głos to delikatny i cieniutki w tonie trel cirrr lub djur. Jemiołuszka żywi się owadami w lecie a jesienią i zimą owocami, szczególnie jarzębiny. Gniazdo zakłada na niskich drzewach iglastych, rosnących wokół bagien, usłane z korzonków, źdźbeł mchu i porostów. jaja: 4-5 niebieskawoszarych z czarnymi plamkami. Wymiary: długość ciała 20,5 cm, rozpiętość skrzydeł 35cm, waga 49-65g. źródło: Jan Sokołowski "Ptaki Polski"

jemiołuszka z jarzębiną, akwarela oryginalna Karoliny Kijak-Dzikońskiej, obraz dostępny TUTAJ

 

Strzyżyk

Troglodytes Troglodytes

Cechy rozpoznawcze strzyżyka: maleńka i krótka postać. Ubarwienie brązowe z poprzecznymi prążkami. Zaniepokojony zadziera wysoko krótki ogonek i przysiada charakterystycznie. W gąszczu, przy ziemi, chowa się i przemyka jak mysz. Strzyżyk jest pospolity w lasach i parkach o gęstym podszyciu, szczególnie nad strumykami. Głos ma wabiący : cik cik terrrr. Śpiew: stale ta sama, wysokim tonem i niezwykle głośno odśpiewywana zwrotka. Pożywienie strzyżyka to owady i pająki. Gniazdo buduje z mchu i źdźbeł, to starannie utkana kula z otworem z boku, osadzona nisko w gąszczu krzewów lub pod korzeniami wykrotów. Jaja składa w liczbie 5-7, białe z rdzawymi kropkami. Przylatuje w marcu a odlatuje we wrześniu i październiku. Choć zimą, można u nas spotkać strzyżyki które przyleciały z północy lub wschodu, są one mniej płochliwe. Wymiary: obok mysikrólika to nasz najmniejszy ptak, długość ciała 9,5cm, rozpiętośc skrzydeł 14,5cm. źródło: Jan Sokołowski "Ptaki Polski"

Strzyżyk, akwarela oryginalna Karoliny Kijak-Dzikońskiej, obraz dostępny TUTAJ 

 

Drozd Śpiewak

Turdus Ericetorum

Cechy rozpoznawcze drozda śpiewaka to biały spód ciała nakrapiany czarnymi plamkami. Spód skrzydeł gliniastożółty. Drozd jest pospolity w lasach na terenie całej Polski. Śpiew: głośne i melodyjne, bardzo urozmaicone pogwizdy i "słowa" powtarzane po kilka razy. Śpiew ten rozlega sie daleko, z wierzchołka drzewa. Pożywienie: owady, dżdżownice, drobne ślimaki, w jesieni jagody, zwłaszcza jarzębina. Gniazdo dość obszerny koszyk wypleciony z mchu i źdźbeł. Wewnątrz gładko wylepiony masą ze spróchniałego drewna. Przeważnie nisko na świerku lub jodle. Jaja: 4-6, na pięknie niebieskim tle z dużymi czarnymi kropkami. Przylatuje w marcu lub w kwietniu a odlatuje we wrześniu lub w październiku. Wymiary: długość ciała 21,5cm, rozpiętość skrzydeł 35cm. Waga 63-72g. 

Drozd śpiewak, akwarela oryginalna Karoliny Kijak-Dzikońskiej, obraz dostępny TUTAJ

 

Kos

Turdus Merula

Cechy rozpoznawcze: wielkości szpaka, choć w przeciwieństwie do niego, ogon ma stosunkowo długi, skrzydła krótkie, upierzenie bez tęczowego połysku. Nigdy nie lata w dużych zwartych  stadach i nie pojawia się na rozległych, otwartych przestrzeniach. Dorosły samiec jest cały czarny z intensywnie żółtym dziobem i żółtą obwódką wokół oka. Samica i młode są ziemisto-brązowe. Rozpowszechniony w lasach całego kraju, częsty również w parkach miejskich. Śpiew: uroczyste, głębokie w tonie flety, połączone w pewne zwrotki. Pożywienie: owady, dżdżownice, ślimaki, jagody w zimie również odpadki na śmietnikach. Gniazdo: koszyk uwity z korzonków i źdźbeł, wylepiony ziemią, na bardzo różnej wysokości na krzewach lub drzewach. Jaja: 4-6 zielonkawych lub niebieskawych, z licznymi drobnymi plamkami rdzawej barwy. Kosy miejskie i parkowe zimują na miejscu, natomiast kosy żyjące w lasach wędrują. Ich przylot odbywa się w marcu i kwietniu, odlot od września do listopada. Wymiary: długość całego ciała 24-28cm, rozpiętość skrzydeł 34-39,5cm. Waga 75-120g